De ochtend was vooral ijsberen en klokkijken. Exact om 1130 u, maar toch heel plotseling staat er dan een zuster voor je met het operatie-hemd. Je bent aan de beurt. De schrik slaat op m’n keel meteen. Je leeft er al maanden naar toe, maar toch: per direct een diepe angst. Nu gaan ze dan echt m’n kop openzagen. Als het maar goed gaat. Stel je voor wat er allemaal kan gebeuren. Ik wil er niet aan denken, maar dat ik ontkom er niet aan. Voor de sluis afscheid van Ine en daarnaa is het 20 min wachten tot ik op de operatie-tafel mag klimmen. Ik krijg verwarmde handdoeken over me heen gelegd. Hartelijke zuster en als ik de operatiekamer binnenrijdt, krijg ik nog een warme handdruk van Prof Temel en Prof Stokroos. De laatste probeert mij nog op een hele hartelijke manier wat gerust te stellen. Ondertussen wordt er een protocol afgewerkt door een team van ik denk 8 mensen en wordt er op alle apparatuur aangesloten, ik krijg een zuurstofmasker op en hoor nog dat de klemmen in elkaar worden gezet en het buisje met slaapmiddel wordt opengezet . En weg ben ik.
Ontwaken op de recovery
Het is moeilijk te beschrijven hoe ik wakker werd. Heel heftig, heel erg was het. Ooit bij een eerdere operatie werd ik prettig wakker, half verdoofd, zonder enige pijn. Dit was anders.
Eerste gedachte tijdens mijn bewustwording was ‘ik leef nog’. Die angst zat er (dus) gewoon in. En daarna: wat een stilte in mijn hoofd. Dat is bizar eigenlijk omdat ik vooraf helemaal niet vond dat ik herrie in mijn hoofd had.
Maar tegelijk: misselijk, alles draaide om me heen, pijn, heel nodig plassen. En vooral: alleen. Ik was nog niet in staat te roepen, nauwelijks te bewegen, zonder bril zag ik weinig en voor mijn gevoel was het druk en hectisch op de recovery en zag men mijn opgestoken vinger niet. Mogelijk zijn het maar momenten geweest, maar heftig was het ontwaken zeker.
Na een tijdje werkte het anti-misselijkheidmiddel en het raketijsje. Toch moest ik mijn ogen vrijwel voortdurend dicht houden, om niet meteen weer misselijk te worden. Om 2100 mocht ik naar m’n eigen kamer. Het ritje daar naar toe voelde als een roller coaster met spugen voor het einde van de rit. Net een afslag te veel….
Naschrift:
Ik begreep later van mijn vrouw, dat ik met ontwaken rode ogen had, die heel snel op en neer bewogen. Zag er best eng uit en Ine stelde voor dat het helpt om naasten hiervoor te waarschuwen, dan hoeven zij niet zo te schrikken. Bij deze