(Later geschreven)
De nacht was redelijk goed gegaan. Vaak kort wakker, ook voor voortdurende controles door verpleegkundigen, maar sliep telkens weer. Beetje comateus, maar prettigste situatie, gegeven hoe ik me voelde.
Tot een uur of 1400 was het vooral veel slapen en bij wakker ogen dicht houden of met veel moeite concentreren op een plek op plafond. 1x zelf telefoon geprobeerd te pakken van nachtkastje, maar die aktie alleen al betekende dat ik moest overgeven.
Ouders die langs kwamen weggestuurd omdat mensen naast m’n bed / in m’n gezichtsveld mn focus afleidden en ik enkel nog misselijker werd.
Gelukkig kreeg ik vocht via infuus en had ik catheter. Gewassen op bed. Dus kon hele dag plat blijven.
Maar in middag kwam het plafond wat tot rust en kon ik weer gewoon wat praten en voorzichtig om me heen kijken. Die verbetering is enorm en in eerste instantie ontleende ik daar heel veel hoop aan.
Helaas was die vreugde van korte duur. Er kwam in een sneltreinvaart een spanning en pijn op mijn oor opzetten. En hierdoor komen alle scds verschijnselen van voor de operatie 5x zo sterk terug. Druk, autophony, ogen horen bewegen, pieptoon, hartslag en bewegende muren. Alles terug naar af en erger. Ik raakte hiervan aardig in paniek. Dit had ik totaal niet aan zien komen en bij mijn voorbereiding op de operatie nooit in mijn verwachtingsbeeld gehad.
Ik kreeg allemaal doemscenario’s voor ogen en hoewel artsen me proberen gerust te stellen dat dit kan gebeuren na zo’n operatie, maakte ik me deze eerste dag na mijn operatie grote zorgen over mijn toekomst.