Een half jaar geleden leek mij wintersport geen optie. Hoog in de bergen, berg-op-berg-af en dan op twee latten? Ik had geen idee wat de impact ervan zou zijn op mijn balans en klachten.
Afgelopen week toch de stoute schoenen aangetrokken en last-minute op vakantie gegaan. Toch vooral om het weer in Nederland te ontvluchten en de kinderen kennis te laten maken met de wintersport.
Er zijn vast anderen die afvragen of SCDS en wintersport samengaat. En ook voor mij als hobby-wetenschapper is het fascinerend hoe dit werkt. Mijn ervaringen in het kort:
- een lange autorit is best heftig voor mijn evenwichtsorgaan. Het is vooral merkbaar als je uitstapt. Na een lange rit loop/zweef ik een tijdje als een zombie rond.
- Zelf filerijden is op een of andere manier extra belastend. Het past wel een beetje in mijn theorie dat SCDS vooral impact heeft op de perceptie en ervaring van ruimte. Het in- en uitdijende verkeer vraagt dus nogal wat extra inspanning.
- skiën zelf gaat overigens weer opvallend goed. Uiteraard is er de reguliere onbalans bij plotselinge inspanning/druk in mijn hoofd, maar dat is niet anders dan normaal. Berg-op-berg-af en het ploppen van m’n oren geeft zoals normaal wel een ‘ruimteschok’ maar dat is een bekend gevoel dat snel herstelt
- een ander punt wat me opvalt en structureel lijkt: de meeste last heb ik bij de ontspanning na een inspanning (bijv. avond na skiën en dag na de wintersport). Tijdens een inspanning zelf, zijn de symptomen van SCDS best wel langdurig weg te drukken (voor beperkte tijd). Het rustmoment of de dag erna merk ik dan dat ik juist meer last heb van de diverse symptomen.
Dus al met al geen slecht resultaat. SCDS werkt voor mij meer als een winkel handicap (winkel-in-winkel-uit is heel vervelend) maar niet zozeer als wintersport-belemmering.
En dat geeft ook wel weer een beetje twijfel. Als ik toch zelfs gewoon op wintersport kan, is dan zo’n heftige operatie echt nodig? De symptomen zijn op momenten natuurlijk wel heel naar, maar ik kan nog zoveel wél…