Vandaag mijn intake gehad met de Neuroloog, professor Temel. Inderdaad, zoals ik van anderen al had gehoord, een hele vriendelijke man die alle vragen heel serieus en open beantwoord. Zijn antwoorden en persoon geven veel vertrouwen. Dat maakt de operatie overigens niet minder spannend voor mij, maar het helpt enorm als je het gevoel krijgt dat je in de beste handen van Nederland bent op dit gebied.
Vrijwel alle vragen die ik nog had worden rustig en helder beantwoord.
We spreken ook nog kort over de werkwijze / oplossing die men in Maastricht doet en de verschillen met gebruikelijke en nieuwe oplossingen in de verenigde staten. Daar gaat hij niet heel inhoudelijk op in. Jammer, ik had het liefst gehoord dat hij bekend was met die alternatieve methoden en met een overtuigend verhaal kwam dat dat niet de juiste oplossing was. Maar ik begrijp het ook wel, ik ben uiteindelijk toch de patiënt en niet de specialist. En ik realiseer me ook meer dan eerst dat de medische wetenschap geen absolute waarheden kent. Er zullen altijd verschillende methodes zijn met verschillende aanhangers. Misschien blijkt ooit een nieuwe methode beter te zijn, maar ook dat weet je niet vooraf.
Ik vraag of ik hem nog zie voor de operatie, maar dat zal waarschijnlijk pas in de OK zijn. En over een planning van de operatie weet hij niet veel. Onbewust wil je toch meer van hem weten en meer kennismaken. Maar dat is tegelijk een moment dat ik me er bewust van ben dat ik één van veel patiënten ben. Die verhouding zal begrijpelijkerwijs altijd zo zijn: voor mij is er één neuro-prof die heel bepalend is en voor hem zijn er zeer veel patiënten. Gelukkig maar overigens… ik zou ook niet zijn enige patiënt willen zijn. Hoe dan ook: het maakt het des te fijner dat ik inmiddels ook met andere SCDS’ers in contact ben. Dat is toch een erg waardevolle toevoeging voor mij.
Je hebt het weer helder beschreven. Dank! Ik heb de beste man nog niet ontmoet.