De datum is bekend! Eindelijk eigenlijk. Want sinds de knop bij mij om is, heb ik zoiets van ‘laat maar komen nu’ en ik zat echt te wachten op een datum. Dat april niet meer ging lukken was nu wel duidelijk, maar mijn hoop was dan toch wel begin mei. Zeker nu ik deze week erg veel last heb (dat wisselt met periodes), zat ik op de uitkijk voor een brief.
En vandaag werd ik dan gebeld door de dame van de planning van de operatie. Ai… 17 juni wordt het pas… en die datum is dan nog zelfs onder voorbehoud. Da’s om eerlijk te zijn wel een tegenvaller. Sinds februari leefde ik met de veronderstelling dat het april zou zijn, later mei en m’n werk was erop ingeregeld, inclusief een interimmanager voor april en mei en privé afspraken die ik naar juni had verschoven. Toch even slikken, nog een dikke twee maanden wachten…. Maar goed ik moet even wat resetten in mijn hoofd en straks ben ik er wel weer op ingesteld…
Hoi Patrick,
Ik snap het volkomen, nu even de mindset weer veranderen. Een schrale troost misschien, je loopt op me voor. Ik verwacht ergens augustus. De laatste onderzoeken zijn gepland voor 17 mei. Ik hoop kort daarop een datum te krijgen.
En zo herkenbaar! Op goede dagen denk ik ook, ach.. die 4 maanden kunnen er ook nog wel bij. Op de slechte dagen is gisteren niet snel genoeg. Maar, hou me overeind met het vooruitzicht en lijk me nu meer dan ooit tevoren echt bewust van de last die het geeft, het rotgevoel dat je zo achterover kunt vallen. Het is topsport! Ik verheug me enorm op wat ik straks weer kan en hoe ik de dingen die ik nu doe, hopelijk, weer kan zonder nadenken. Simpele dingen als lopen, om- opzij- of omhoog kijken. Een avondje uit! zonder af te vragen, ‘hoe ga ik dat doen?’.