Even een waarschuwing vooraf. Scds is natuurlijk niet leuk en de serieuze lezer of googlende zoeker naar info over scds zit hier misschien niet op te wachten. Maar de overige lezers van mijn blog wil ik dit ook niet onthouden….
—
De laatste tijd slaap ik best aardig. Maar niet deze nacht. Ik lig te woelen en kan de slaap niet goed vatten. En plotseling is het dan zo ver. Ik word opgehaald voor de operatie. Al snel wordt ik op een bed de operatiezaal ingereden. Ik check nog snel m’n telefoon voordat ie op de vliegtuig-stand moet. Ach, wat leuk: ik krijg last minute nog een hele serie berichten van mensen die meeleven.
Ondertussen wordt ik aangesloten op diverse snoeren en kabels. De iPod wordt aangesloten en ik krijg een zuigend slangetje in m’n neus, van prof S, de KNO arts. Gek genoeg is prof T. de neurochirurg er nog niet, maar goed er zijn ondertussen al aardig wat witte en blauwe jassen om me heen en iedereen is druk met de voorbereidingen. De spanning giert door m’n lichaam. Nu gaat het dus echt gebeuren. Als ze maar de goede kant van m’n hoofd openmaken. Dan kom Ine binnen. Vanachter het hekje probeert ze iets te zeggen, maar ik kan het niet verstaan. Ik richt mijzelf op om haar te verstaan, maar dan moet ze de zaal verlaten. Ik zie haar huilend de deur uit gaan. Verdwaasd ga ik weer liggen en ik merk dat het slangetje in mijn neus is losgeschoten. Zo goed en kwaad als het gaat probeer ik het slangetje met de zwarte dop weer in mijn neus terug te stoppen. Dan komt prof S op z’n rolkruk voorbij. Hij heeft z’n mondkapje al voor. Nee het slangetje heb ik niet goed teruggedaan, hij moet aan m’n oor vastzitten.
Terwijl hij daar mee bezig is komt prof T binnen. Ja daar is hij eindelijk. ‘Sorry’ zegt hij, maar hij kan niet meedoen aan deze operatie. Wat? ‘Er komt wel een vervanger’. Ik schrik me wezenloos. Prof s en prof T zijn het gouden koppel en nu moet ik het met een onervaren vervanger doen. Ook prof S is ontstemd. Maar de neurochirurg legt het uit. Hij is te moe want hij heeft net een 3 uur durende operatie gedaan: een borstvergroting … Mijn verontwaardiging is grenzeloos : geeft hij echt een borstvergroting voorrang op mijn operatie? Dit kan niet waar zijn!
En dan schiet ik wakker…
Ik voel de spanning nog door heel mijn lijf, in die zin was het echt een nachtmerrie. Maar tegelijkertijd moet ik ook erg lachen. Wat een kolder was dit. Hoe verzinnen mijn hersencellen dit?
Humorrrrr!
Jeetje Patrick,
Die nachtmerrie lees ik nu. Heb je daar (ook) mijn angst te pakken. Bij mij een onderbuik dingetje, niet te prominent maar het is er wel: Dat ik degene ben die door leerlingen wordt geopereerd, de eerste die aan hen wordt overgelaten. Pff…. morgen ga ik voor mijn laatste onderzoeken. Ik hamer er nog eens op dat ik toch echt door DE professoren wordt geopereerd.